Baharla gelen Merhamet Kar yağıyordu şehre inci taneleri gibi...Mantomu giydim, çıktım. İnci tanelerini havada yakalamaktı niyetim. Yeryüzünü bembeyaz bir saflığa boyadıklarını düşünüyordum merdivenlerden inerken. Ta ki, ayaklarım vıcık vıcık çamurlu sulara girinceye kadar. Ne kadar ak pak olursan ol, düştüğün, gittiğin, ait olduğun yer çok önemliymiş. Pir-u pak kar taneleri, bu rezil sokaklarda rezil oluyorlardı. Sıkıntıyla katmerleşmiş bir öfke sarmaya başlamıştı beni. Kafamdan bir ton olumsuz cümle geçit töreni yaparken, bir serçe sesi tüm bu harekata "dur" dedi. Beni kendime getiren bu sesin sahibini aradı gözlerim. Apartman duvarımızın dibine sinmiş bir halde buldum onu. Zavallıcık, ıslanmıştı. Titriyordu, kimbilir ne zamandır bu haldeydi ve hayattta kalmak için çırpınıyordu. Çaresizliğin verdiği teslimiyet duygusuyla bana direnmedi hiç, avuçlarımın içine aldım. Sadece sesi bile beni sakinleştirmişti. Kendisini görünce, havanın tüm olumsuzluklarına inat, içimde baharı