Bir "sanatçı"dır kalbim

                         Yıllar önce seyrettiğim bir film ismi dönüp duruyor kafamın içinde:İNSANLARI SEVECEKSİN! Başrollerde Cüneyt arkın ve Sevda karaca. Yıl 1979.İnsanları Seveceksin - 400 e yakın Cüneyt Arkın filmlerinden biri. İnsanları Seveceksin Cüneyt Arkın'ın hem Türkiye, hemde İtalyada çekilmiş bölümler içeren , fikirleri ve önemli aksiyon sahneleri ile 1975 – 1982 arası toplumsal mesajlar ağırlıklı dönemin aksiyonla harmanlanmış en ilginç eserlerinden birisidir . Hayatın en kötü yanlarıyla yüzleşmek zorunda kalan, büyük olmanın verdiği yalnızlık ve sorumlulukla başkaları için yaşamak zorunda kalmış Halil’in hikayesidir . Filmden bahsederken aslında kafamın içinde dönüp duranın şu cümle olduğunu farkettim: "İNSANLARI SEVECEKSİN!". Ne yapsak bu cümleyi, afiş yapıp duvarlara mı assak. Bilbordları bu cümleyle mi donatsak. "Türküm doğruyum ..." andının başına ek mi yapsak... Ya da bir kanun çıkartsak ta her eve her iş yerine asılmasını mecburi mi kı

     Yürüyorum...Sabah saatleri...Ama burası İstanbul...İstanbul uyumuyor hiç.Yine kalabalık, yine telaş. Ben yürüyorum, ama herkes koşuyor. Belli ki aceleleri var. Belli ki yetişecekleri yerler var. Benim yok mu? Var tabii. Ama ben inadına yürüyorum. Adımlarımı sayıyorum hatta. Bir çocuk gülüşü duyuyorum, dinliyorum. Bir güzel rayiha sarıyor her yeri, koklamak ve solumak için duruyorum. Her yer asfalt. Her yer kaldırım...Trafik yoğun. Kaldırma çıkıyorum sekerek. Kaldırımlar özenli, eh yer yer savsaklılar göze çarpsa da, genel olarak özenli. Bir yüz metre kadar sonra, çözülen ayakkabı bağımı tekrar yapmak için duruyorum ve eğiliyorum. Toprağın gökyüzüyle temasının olmadığı bir yerde gördüğüm bu güzellik, beni şaşkına çeviriyor. Yanlış anlamayın güzellik çiçeğin kendisiyle ilgili değil, zerre kadar toprağı göremediğimiz şu yerde, her şeye başkaldırırcasına, inadına hayata tutunmasıyla ilgili. Bu bir başkaldırış mı, hayata tutunma çabası mı, ben de varım demenin bir yolu mu, azmin