Bir "sanatçı"dır kalbim

Bir "20 Kasım Çocuk Hakları Günü"nü de geri de bıraktık. Sessiz sedasız geldi geçti. Çocuklarımızı son derece alakadar eden bir gündemin gölgesinde kaldı: Dershaneler. Bu konu hakkında da söyleyecek çok sözümüz ve hatta ciddi tekliflerimiz var.( kim kale alır bilmem ama)Başka bir gün, başka bir yazıda inşaallah. Çocuk Hakları dendiğinde aklımıza , şiddet görmüş, zarar görmüş, savaşın ortasındaki, sokağın ortasındaki ve açlığın pençesinde ki çocuklar geliyor. Sakın bu meseleleri küçümsediğim anlamına gelmesin,ama ben dikkati evin içinde ki çocuğa çekmek istiyorum. Hani şu açta açıkta olmayan, anası babası yanında olan, yediği önünde yemediği ardında olan, okula giden çocuklar var ya işte onlara dikkat çekmek istiyorum izninizle. Dışarıdan bakıldığında hiç bir eksiği yokmuş gibi görünen çocuklar. Öncelikle biz yetişkinlerin çocuk algısını değiştirmesi lazım. Çocuk, bizlere yetişkin olana kadar elinden ve gönlünden tutmak üzere emanet olarak verilmiş bir varlıktır; malımız de...

                                          Bir kaç gün önce, bir kaç eş dostla birlikte dışarı çıkmıştık. Oturduğum yer, İstanbul'un en sakin semtlerinden biriymiş gerçekten. Bu gezinti bana bunu bir kez daha ispatladı. Güya hava almak, hoş vakit geçirmek amacıyla çıkmıştık ama ne mümkün! Hava almak yerine havamızı aldık desek yeridir. Hafta içi olmasına rağmen birine değmeden yürünmeyen cadde ve sokaklar, tıkabasa dolu ve bunca insan bunca boş zamanı nasıl bulmuş dedirtecek kadar dolu kafeterya ya da lokantalar ve bu insanlar paralarını ne yapacaklarını şaşırmışlar dedirtecek kadar dolu dükkanlar...       Ben bu semti, lise yıllarından beri bilirdim. O zamanlar da İstanbul'un en hareketli yerlerinden biriydi, ama gördüğüm şu son manzara; İstanbul'a bir şeyler oluyor, dedirtecek cinstendi. Normal değil, hiçbir şey normal değildi. Daha sonraları dikkat ettim de sadece...

Çalakalem derler ya öyle bir çalışma...