BEN GİDİYORUM (AVARE YAZILAR-1-)

                                                                         

            Hafakanlar sarıyor beynimi...ansızın gelen arsız bir misafir gibi...nasıl davranacağımı şaşırıyorum. Şaşkınlığım geçmeden bir el yapışıyor yüreğime, mengene gibi. Sıkıyor... Sıkıyor...Daralıyorum.
            Sanki nefesim içime sıkışıp kalmış...Aldığım nefesleri vermekte zorlanıyorum...Bir yumruk gibi boğazımı tıkıyor...
             Ne? Nasıl? Niçin? Neden? Kim? Ne zaman? Nereye? Nereden? Kiminle? Kimsesiz...yalnız...çaresiz... Hissiz, hareketsiz...
            Bir ışık, saran sarmalayan...Bir el, tutmak için...Bırakmamak üzre uzanan...Bir çıkış, bu hafakanlardan, bir kurtuluş....Aranıyorum...
           Can havliyle yapışıyorum, yüreğimi mengene gibi sıkan o ele. Soğuk, buz gibi...var gibi... yok gibi...Birer birer açmak için parmaklarını çabalıyorum...Yüreğimi daraltan bu el neyin nesi, kimin bilmiyorum. Bazen bir yüz belli belirsiz görünür gibi oluyor, sisler içinde.Ama kim?...bir bilebilsem...
           Soru işaretleri dolduruyor her yeri...Sayısız sorular. Ne yana dönsem birine çarpıyorum. Bir pencere ya da bir kapı bulsam diyorum. Açıp avazım çıktığı kadar haykırsam... O da ne ... Bir pencere görüyorum..Ama ...ama yüreğimi tutan el onu da tutmuş...Daha bir daralıyorum...Nedir bu? Çıkmaz bir sokakta sıkışıp kalmış gibiyim. Sağım solum, önüm arkam sobe. bir çocuk oyunundayım şimdi...Ebe ben, saklanan ben, sobelenen ben...Tek kişilik bir oyun benimkisi...
          Bir yolunu bulup çıkmalıyım bu yerden, üzerime yağmadan geçmişin külleri. Kapıyı arıyorum telaşla... koşuşturmalarım sonuçsuz kalıyor.Boğuluyorum, hayır çıldırıyorum.Hangisi daha iyi diğerinden? İt gibi ısırıyor bu soru beynimi...gözlerim kararıyor aniden sanıyorum... Ama bir tünelmiş karşımda duran. Kaçmak için bu yerden koşuyorum karanlığa doğru düşüncesizce. Sanrılarımın ve zannetmelerimin ardına düştüğüm gibi.
          Ayak seslerime eşlik eden kahkahalar kendime getiriyor beni. Ağzı kulaklarında yüzlerce  yüz beliriyor tünelin duvarlarında. Kulaklarım kahkahalardan sağır olacak sanıyorum. Nasıl da gülüyorlar böyle.. Yürağimi tutan el biraz daha sıkıyor yüreğimi. Kalbim ha durdu, ha duracak...bu gözler de nereden çıktı şimdi? Bakmayın bana öyle...Hem kaç tane gözünüz var sizin? Kahkaha sesleri kesiliyor aniden. Uçsuz bucaksız bir sessizlik dolduruyor tüneli...Sadece gözler var duvarlarda... Yok yok sadece gözden ibaret yüzler görüyorum sayısızca...
        Gözlerimi kapatıp koşuyorum kaçışlarıma...Ansızın öyle bir şeye çarpıyorum ki, çok yumuşak, ama canım çok yanıyor. Açıyorum gözlerimi; karşımda içinde fırtınalar kopan, şimşekler çakan bir bulut. Yaşam gibi...Tünelin çıkışını kapatmış. İçim isyanla doluyor; ne olacaksa olsun diyorum...Ölmek ve ölmek arasında tek şıkla bir tercihle karşıkarşıyayım artık...Seçeneğim "nasıl" la sınırlı...bitiş noktası burası galiba diyorum...gözlerimi kapatıp yeniden dalıyorum bulutun içine....
        Karanlık ve boşluk.... Düşüyorum... Düşüyor...Düş...kahkahalar, yüzler, gözler, sorular, yüreğimi tutan el, sanrılarım, hafakanlarım...hepsi birden uzanıyor tutmak için beni. Dehşetle düştüğüm yerden kaçmaya devam ediyorum.Arkamdan  binbir ayak sesleri, dönüp bakıyorum bir an. Bütün geçmişim ayaklanmış ardımdan geliyor... Kim söylemişti, ya da nereden öğrenmiştim" kaçmakla kurtulunur" diye. "Yalancı!!!!" diye bağırıyorum, "Yalancı!!!"
Devasa bir el kesiyor yolumu sonunda.Kocaman bir yumruk karşımdaki. Yoruldum kaçmaktan, tükendim...dizlerim titriyor...olduğum yere çöküyorum. Başıma inmesini bekliyorum o yumruğun " başıma insin ve beni bir vuruşta toprağın altına göndersin " diye bekliyorum. Ama o el bir yer işaret ediyor bana; şahadet parmağını göğe kaldırmış.Birer basamak gibi kullanıyorum diğer parmakları...Yerin dibine geçmeyi beklerken, göklere yükseliyorum, beklentilerimden azade...
"BEN" den başka herşey yeryüzünde kalıyor...
 BEN GİDİYORUM...
KALANLARA SELAM OLSUN...