Bir "sanatçı"dır kalbim

<<< Ellerini aniden cebine attı adam, bir " yaşamak" çıkardı cüzdanından, bodur bozdur harca dedi arkadaşına. Döndü, gitti. Yaşadıklarını ve bu sona nasıl geldiklerini düşündü; "arkadaşlarım...arkadaşlarım..." diye sayıklarcasına tekrarladı durdu... Geçtiği her sokak, gördüğü herşey; arkadaşları...arkadaşları...Bir duvar dibi aradı, sırtını dayayıp ağlamak için. Bıraktı göz yaşlarını sel oldu, aktı. Gitti her damlayla; arkadaşları... arkadaşları...  "Her gidiş birbirine benzer" diyordu şair.  Yanılıyordu, arkadaşlıktı giden!...beraber yürüdükleri yolu gerisin geri yalnız yürüyordu şimdi. Yazdı, soğuktu. Bahardı, kar yağıyordu. Kıştı, güneş yakıyordu. Tersine dönmüştü dünya, tersine dönmüştü hayat. Tersi dönmüştü adamın, ellerini suçladı yanlış elleri tuttu diye. Elleri saçlarını yoldu cevaben.  Bir volkanın ağzındaymış gibi hissediyordu artık. Sabahladı o duvar dibinde.Ne ayakları yürümek istiyordu bir yerlere, ne gözleri görmek...

       Haftalardır gezi ve Taksim meselesiyle yatıp kalktık millet olarak. Hala da aynıyız. Durum vahim yani. İlk günden beri herkes bir şeyler söyleyip duruyor. Amiyane tabirle, ağzı olan konuşuyor. Bu konuşmaların bir kısmı (özellikle gürültülü olanları) yönetim aleyhtarı konuşmalardı: kışkırtıcı, bölücü, ihanet kokan.        Muhalefet olmayı bile beceremeyen bir yığın var ortada. Bir de yönetim olmaktan söz ediyorlar, (Allah muhafaza). Cesaretlerine hayran olmamak elde değil. Aptal cesaretimi yoksa ellerini tutanlara duydukları güven mi acaba? Senaryoların biri bitiyor biri başlıyor. "Devlet" işleri kadar karışık, zor ve çetrefilli bir iş yok galiba. başta kendin olmak üzere herkese laf anlatmak zorundasın. Attığın her adımın, kurduğun her cümlenin hesabını vermek zorundasın. Yedi yirmidört hislerin, düşüncelerin ve erdemin arasında tur atmak ve her defasında erdemi seçmek zorundasın. İhtiyatlı, nazik ve uyanık olmak zorundasın. Elinizi vicda...

Lafı uzatmaya,sözü süslemeye gerek yok: Ramazan geldi, hatta 10 günü geride bıraktık bile. Ramazan ayının coşkusunu gölgeleyen bir ton hadiseyle girdik Ramazan ayına. Herkes gibi benim de kafam karışık, gönlüm bulanık, kalbim hüzünlü. Hz. Adem yaratılıp ,şeytanın isyanı gerçekleştiğinden bu yana insanlık üç aşağı beş yukarı bu halde zaten. Değişen ne var diye bakıyorum, hiç bir şey.Bu "hiç bir şey"in içi öyle dolu ki... Yaşamak için yaratıldık ve dünyaya gönderildik. Ömür malzemedir, yaşamak onu kullanma şeklimizdir. Ömrü nerede, nasıl, ne için ve kiminle harcadığınızdır "yaşamak". Ömrü bir mermer olarak düşünün ya da boş bir tuval, siz de bir sanatçısınız ve açık alanda çalışıyorsunuz: hertürlü etkiye açıkkken mermere verdiğiniz şekil, tuvale çizeceğiniz resimdir yaşamak. Ömrü anlamlı yaşayıp yaşayamamak hususunda bir ton bahanemiz olabilir, dedik ya açık alanda çalışıyoruz diye. Açık alanda çalışmanın risklerini ortadan kaldırmanın yolu, gelmesi muhtemel zararla...